Zes comedians stonden in de halve finale van de Delft Comedy Talent Award, georganiseerd door impressariaat Willem. Eind maart was de halve finale en de finale op 1 april. De drie finalisten doen hier exclusief hun verhaal, waarin ze beschrijven hoe het is om in de finale van een comedywedstrijd te staan. Vandaag deel 1 van dit drieluik, door de ogen en het toetsenbord van Marc van Gestel!
Gewoon spelen op een open mic vind ik al spannend, gezond spannend. Dat je dus alerter bent dan alle honderd keer die je thuis oefenend doorbrengt, met die pollepel als microfoon in je hand. Die ene grap beter laten vallen, ter plekke een goede tagline verzinnen. Comedywedstrijd meedoen? Ook spannend, maar vanaf de halve finale tegen de wedstrijdstress aan. ‘Waarom deed ik dit ook alweer?’ denken tijdens je set is gewoon niet heel handig.
Op papier had ik het me theoretisch best moeilijk gemaakt met drie comedywedstrijden: De Utrecht Comedy Talent Award, de Delft Talent Comedy Award en de Intrastellar Jizz All Over Antwerp Onelinerwedstrijd (sorry, ik kan de naam van die laatste maar niet onthouden). De eerste prijs van de Utrechtse wedstrijd was spelen op het Utrecht International Comedy Festival, in mijn korte comedyleven de absolute hoofdprijs van het jaar. De finale van de wedstrijd in Delft was gepland op de tweede dag van het UICF en die van de onelinerwedstrijd in Antwerpen ook. Zeker als ik was van mijn zaak, had ik gewoon een passe-partout gekocht voor het UICF (ja, do the maths).
Een voor een werd mijn leven overzichtelijker: ik miste op een haar na de finale van de Utrecht Comedy Talent Award, in Antwerpen hield het publiek zelfs meer van een onverstaanbare landgenoot dan van mijn best wel aardige oneliners, dus ik kon me vol concentreren op Delft. In de halve finale in het mooie Rietveldtheater stond ik samen met 5 andere comedians in de halve finale.
We waren uit tig aanvragen gekozen door een jury, die nu bovenaan op de tribune met pen en papier onze grappen gingen beoordelen. Ik wist dat ik niet kansloos was, maar ook dat ik helemaal niet zomaar de finale zou halen. Hield het publiek wel van een oneliner-comedian? Zou de jury dat trekken? De zaal was goed gevuld en mijn ervaring was: hoe voller de zaal, hoe betere kans dat mijn grappen goed vielen (niet dat dat mij ook maar iets had geholpen in Utrecht, maar dat negeerde ik maar).
Er was geloot, en ik mocht als laatste. Vraag maar aan alle open micers: dat kon geen kwaad. Aan het eind van de avond werd ik het podium opgeroepen. Ik was door! Finale! Dag zaterdag op het UICF!
Dit was stiekem echt stoer: in de finale van Delft, samen met Paul London en Pieter van Breevoort. Ik rekende op de achterkant van een bierviltje mijn kansen uit en kwam afgerond op nul uit. Valse bescheidenheid? Puur lijfsbehoud. Als ik echt zou denken dat ik kans maakte, zou ik er zo zenuwachtig van worden dat ik daar meteen kansloos van zou raken. Nu was het gewoon een toffe speelplek met twee even toffe comedians.
Het was best spannend. Ik mocht dit keer openen, ook weer eerlijk geloot, en ik moest hard werken om het publiek mijn set binnen te krijgen. Dat is moeilijk als je vrijwel alleen oneliners doet, of het nou een finale is of niet. Na mijn set luisterde ik vanuit de coulissen naar Paul en Pieter en verzon wie ik zou laten winnen.
Het goede nieuws: ik was 0,4 seconden de winnaar van de publieksprijs! Maar gelukkig bleek nog voordat ik me dat realiseerde al dat er een vergissing was gemaakt. Ik was de eerste van wie het juryrapport werd voorgelezen. Ook goed hoor, want het was een goed en opbouwend rapport dat ook duidelijk maakte waar ik nog veel aan moet doen. En nu kan ik wel verklappen wie de uiteindelijke prijswinnaars zijn, maar dan is de spanning eraf. Paul en Pieter schrijven ook nog hun verhaal. Doorlezen dus.
