Droge Comedy

Vorig jaar zomer had ik opnames voor de comedy/cabaret-talentenjacht Ik Ga Stuk van BNNVARA. Op tweede pinksterdag ging ik met buikpijn naar het ziekenhuis. Lang verhaal superkort: ik had dikkedarmkanker, werd geopereerd, had bij eerste controle uitzaaiingen en krijg nu chemo tot half juni 2023.

Mijn comedy kwam even op de tweede plaats. Maar er zijn weken tijdens mijn chemo dat ik weer kan optreden en dat doe ik ook, want dan kan ik lachen om de tumoren. En het publiek ook. Mijn speellijst heb ik dus ook weer kunnen aanvullen.

Afgelopen Pasen speelde ik op Paaspop, fijn oneliners droppen met de mannen van Badum Oneliners. In dezelfde week dat mijn eerste controle tijdens de chemo aangaf dat mijn uitzaaiingen even groot gebleven waren, misschien zelfs iets gekrompen. Tot nu toe de twee hoogtepuntjes van mijn jaar. Hopelijk volgen er meer.

Sinds afgelopen week ben ik met een (werk)dagelijkse oneliner te vinden op TikTok (en Instagram). ‘Maar dat is voor kinderen toch?’ Alles kan stuk.

TikTok: @marcvangestel

Instagram: @vangestel.marc

Goed nieuws: stand-up comedy is weer mogelijk dit seizoen. Voor volle zalen zelfs! Mijn comedy-collega’s en ik zijn heel blij dat we weer mogen spelen. Kijk op mijn speellijst waar en wanneer je me weer kunt zien.

Tegenwoordig blijf ik overal aan vast haken. Met het snoertje van mijn koptelefoon (ja, ik ben ouderwets en degelijk) aan de greepjes van mijn keukendeurtjes. Aan álle greepjes van mijn keukendeurtjes. Als ik er extra op let, dan blijf ik daarna met mijn mouw vasthaken aan de woonkamerdeur. En dan loop ik boos weg en schop met mijn kleine teen tegen mijn tas, waar ik vanzelfsprekend ruim omheen liep.

Als ik wc-papier van de rol scheur en die leg ik even op mijn been omdat ik nog meer wc-papier van de rol wil scheuren, dan valt dat eerste vel op de grond en dwarrelt net buiten het bereik van mijn armen. Het enige wat mij dan nog op de been houdt is de gedachte dat ik tenminste geen werkster heb die de wc-rol verkeerd om ophangt (dus met het papier naar de muur, dat dat duidelijk is).

Als ik kijk naar het tv-programma Border Security (om het schrijven van deze column uit te stellen) dan lijkt het elke keer alsof ik naar dezelfde uitzending zit te kijken, met een oude Chinese mevrouw, die boos wordt omdat ze haar gekonfijte vleermuizenogen niet mee Australië in mag nemen. En dat de drugsverslaafde backpacker binnenstebuiten wordt gekeerd omdat hij met het vliegtuig uit Colombia komt en dan blijkt aan het eind dat hij alleen in Colómbia alles heeft opgesnoven wat los en vast zit, inclusief de hippo’s van Pablo Escobar. Maar het zijn gewoon steeds nieuwe afleveringen!

Als ik twitter dan like ik elke tweet die 99 of 199 of 299 of 399 of enzovoorts likes heeft, zodat die op dubbel nul uitkomt. Geeft dan niet waar de tweet over gaat. Daar kan ik de hele middag voor doorscrollen.

De opvangbak voor de Nespressocupjes in mijn Nespresso-apparaat is te klein. Ik heb de Magimix Nespresso Expert & Milk M500, maar ik hoor dezelfde klachten over andere types Nespresso-apparaat. 

Wanneer ik gewandeld heb, blijft er blubber aan mijn schoenen zitten, tót het moment dat ik ze in de gang thuis uitdoe. Ik stamp daarvoor nog flink op de deurmat buiten, maar pas binnen krijgen de zolen van mijn schoenen opeens blubberafstotende kwaliteiten. Zoals dat heet. Handig om te weten: ik hou niet van stofzuigen.

Ik weet pas dat ik mijn mondkapje te vaak heb gebruikt wanneer het elastiekje afbreekt wanneer ik hem opdoe voorin de rij buiten bij de Albert Heijn. Zodat ik weer helemaal terug naar huis moet voor een nieuw mondkapje.

Mijn thermostaat kan lager wanneer mijn buren thuis zijn, maar dan moet ik wel de hele tijd luisteren naar een live-registratie van Hotel California. Op repeat. Ik vind het een ingewikkelde afweging. 

Nou, lang verhaal kort: er zijn heel veel dingen in mijn leven heel veel belangrijker dan een avondklok.